Save and happy - Rathal

Sunset rende met tranende ogen het erf van certamente op. De geur van de paarden en de bomen ontspande het angstige meisje, terwijl ze op weg ging naar de stallen. Ze zag het zwarte hoofd van de hengst al over de deur hangen. "Rathal!" riep ze hem zachtjes toe. Ze glimlachte en aaide de hengst over zijn hoofd. Ze pakte haar poetskist, haalde de harde borstel eruit en ging snel over zijn zwarte vacht heen. Gelukkig was hij niet heel vies. Ze pakte zijn halster uit de koffer, gespte dat om en zette Rathal vast aan de buitenkant van de stal, zodat ze makkelijker zijn hoeven kon doen en hem makkelijker kon zadelen. Ze pakte de hoevenkrabber, pakte zijn hoeven en maakte die schoon. Ze klopte hem op zijn hals en gaf hem een snoepje. "Goed zo." prees ze hem. Ze keek even het erf over. Ze moest zich niet druk maken, die jongens kwamen hier niet. Ze pakte Rathals tuig en zadelde hem op. Ze borg haar spullen op en leidde Rathal naar de bak.

-Alleen Rathal dus!-

Zwarte oren spitsten zich bij het horen van voetstappen. Rathal rook een bekend geur. Hij keek uit over de rand van zijn staldeur en zag de mens aan komen die bij hem hoorde. Zijn mens, zijn leidster. Ze leek van streek en het maakte de hengst ietwat onrustig.
Toen ze hem begon te verzorgen sloot hij genietend zijn ogen. Zelf een grote, temperamentvolle hengst vond het niet erg af en toe verwend te worden.
Hij snoof even toen ze zijn halster omdeed, maar bleef gehoorzaam staan. Hij liet zich mee naar buiten leiden en vastzetten buiten de stal. In het zonlicht viel zijn massive figuur nog veel meer op. Met ouderwets tuig op had hij makkelijk voor een strijdros door kunnen gaan.
Gehoorzaam tilde hij zijn grote hoeven een voor een op. Sunset klopte hem op zijn hals en bood hem een snoepje aan. Rathal strekte zijn hals iets en werkte het direct weg. Het smaakte lekker en stond voor de hengst gelijk aan beloning.
Hij zag haar rondkijken en volgde alert haar blik. Haar stemming had zijn reflectie op Rathal, die honderd procent alert bleef, ook toen ze bezig was hem op te zadelen.
Hij liep geduldig met haar mee naar de bak, al was binnenwerk absoluut niets voor Rathal; niemand had de hengst ooit dressuurmatige dingen bij kunnen brengen en springen vond hij buiten alleen leuk. Rathal hield van rennen, van snelheid maken. Niet van beheerst zijn; daar werd hij op den duur alleen maar onrustig van.
Toch bleef hij gehoorzaam aan Sunset; zij was de baas, haar gehoorzaamde hij en haar verdedigde hij.

Sunset merkte dat Rathal alert werd van haar nerveuse gedrag. Toen ze hem meenam naar de bak snoof hij, maar ze wilde eerst een paar rondjes in de bak, zodat ze zelf helemaal rustig werd. Als ze buiten in paniek raakte dan had dat effect op Rathal, en dan had ze een probleem. Ze aaide de hengst over zijn hals. "Sorry jongen, niets aan de hand." zei ze sussend. Ze nam de teugels in een hand en spoorde hem zachtjes aan. Meteen voelde ze de verveeldheid over zich heen komen. "Nee, dit dacht ik dus niet. Kom" zei ze en ze legde de teugel tegen Rathal's hals om hem te laten om draaien en reed de bak uit, richting het cross-bos. Ze bewoog nog iets gespannen mee met de bewegingen van het grote paard. Maar ergens wist ze dat de jongens hier niet waren. Waarom zouden ze hier zijn? Ze hadden er totaal geen reden voor om hier te zijn. Ze hadden geen paarden, voor zover zij wist. Nadat ze een kwartier hadden gestapt spoorde Sunset de hengst aan tot draf en stuurde hem naar een kleine boomstam waar hij makkelijk over heen kon in draf, zodat hij eerst nog even kon draven voordat ze echt gingen crossen.

Hij werd over zijn hals geaaid en Sunset sprak hem sussend toe. Hij trapte er niet in en snoof opnieuw. Ze spoorde hem aan en loom stapte hij weg, zich voorbereidend op saaie rondjes.
Echter, hij werd verrast door haar acties; ze sturde hem de bak uit, richting het bos. Herkenning ging door het grote zwarte paard heen en hij snoof weer, opgewonden dit keer, al bleef hij gehoorzaam stappen. Rathal was geen paard om er vandoor te gaan. Liet je hem rennen dat maakte hij ook snelheid, maar hij was goed afgericht.
Ze stapten eerst een tijdje tussen de bomen door, en de geuren die Rathal rook maakten hem eigenlijk alleen maar energieker. Hij bewoog dan ook actief en op een manier die weergaf dat hij er zin in had.
Toen ze hem liet aandraven, draafde hij meteen in een stevig tempo weg, om pas na een meter of wat een wat rustiger tempo aan te nemen.
Sunset stuurde hem op een kleine boomstam af en Rathal maakte weer meer snelheid. Krachtig zette het dier zich af, om er iets hoger overheen te gaan dan eigenlijk noodzakelijk was. Dat was Rathal op buitenritten. Als je hem kende was hij redelijk voorspelbaar; er waren dingen waar hij drukker van werd en dingen die hem verveelden; wie die dingen kende kwam eigenlijk niet zo snel voor verrassingen te staan.
Na de boomstam hield hij het stevige tempo van ervoor aan. Zijn zware hoeven maakten een dof, ritmisch geluid op de verende zandbodem en zijn spieren bewogen zichtbaar onder zijn zwarte vacht.

Rathal trapte niet in haar toneelspel en snoof opnieuw. De hengst wist ook wel beter. "Laat het nou maar, oke? Ik moet er zelf uitkomen." zei ze tegen de hengst. Soms, als mensen haar hoorde praten tegen Rathal zeiden ze lachend dat hij haar toch niet kon verstaan. Nee, verstaan kon hij haar waarschijnlijk niet, maar het was de toon waarop de sprak, dat hij haar wel begréép. Tenminste, dat dacht ze. Toen ze hem in de bak aanspoorde stapte hij loom weg. Sunset merkte dat ze hem verraste toen ze hem om liet draaien. Rathal snoof opgewonden, maar Sunset wist dat hij er niet vandoor zou gaan, dus nam ze ook de teugels niet aan. Ontspannen stuurde ze hem richting het bos. Toen hij over de eerste boomstam heen was gesprongen bleef hij in een vlot tempo doordraven. Ze voelde zijn spieren bewegen. Na 10 minuten stevig gedraafd te hebben bleef ze in het zadel zitten en legde haar benen op zijn buik. Ze liet de teugels langer worden. "Toe maar." zei ze. Snel gingen haar ogen over de hindernissen voor hun. Ze ging wat voorover zitten en maakte zich klaar voor de sprongen.

Rathal sprong vrijwel meteen aan. Meer aanmoediging had de hengst namelijk niet nodig. Hij zette een zeer snelle galop in. Zijn zware hoeven denderden nu over de bosgrond en zijn focus lag op de sprongen voor hem. Hij sloeg eens opgewonden met zijn hoofd.
Hij bleef versnellen. Dit was wat hij het liefste deed; vaart maken, scheuren. Rathal was een paard dat veel beweging nodig had. Veel actie.
De wind deed zijn manen wapperen en hij strekte zijn passen steeds verder uit.
Toen de eerste hindernis zich aandiende zette hij zonder aarzeling krachtig af, om hoog boven de sprong eroverheen te vliegen. Echt een springpaard was hij niet; een parcour was zijn ding niet en door de vele bochtjes zou hij de vaart niet kunnen maken voor dit soort sprongen die hij nodig had. Plus, hij had dat type souplesse niet. Hij was geen paard dat allemaal krappe bochtjes netjes kon maken of dat meteen in de 'goede' galop aansprong.
Hij landde met een klap op de zandgrond en racete door in sneltreinvaart. Als hij iemand op zijn rug gehad had die hem niet kende of gewoon niet wist dat hij gehoorzaam was zou dit wellicht doodeng zijn geweest.
Moeiteloos zeilde hij over de volgende sprong; een reeks bosjes. Crossen kon Rathal nog wel. En dat vond hij leuk, mits hij het op zijn tempo mocht doen. En dat kon een moordend tempo worden.
Als hij minder goed zou zijn opgevoed zou hij uit enthousiasme vermoedelijk gebokt hebben.
Het zou nog wel een halve kilometer of meer duren voor zijn tempo normaler zou worden; uithoudngsvermogen zat in Rathal's bloed. Dit was waar hij voor gemaakt was. Wie dacht dat hij dressurwedstrijden met het paard zou kunnen doen zou bedrogen uitkomen, want dat lag Rathal absoluut niet.
Er diende zich een hindernis van twee stammen naast elkaar aan, en Rathal sprong er iets lager overheen, maar verloor nog steeds geen snelheid.
Zijn neusgaten waren wijdopengesperd en zijn oren stonden naar voren. Zo voelde hij zich op zijn best.